3. Učinci različitih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja na odstranjivanje upalnih citokina, oporavak bubrežne funkcije i ukupno preživljenje

Istraživanje se provodi u dvije skupine bolesnika: a) septični bolesnici s akutnim bubrežnim zatajenjem i b) bolesnici sa srčanim zatajenjem i akutnim bubrežnim zatajenjem

 

Sepsa je dobro poznat faktor rizika za nastanak akutne ozljede bubrega te je skoro polovica svih bolesnika s akutnom ozljedom bubrega septično. Septični bolesnici imaju snažnu povezanost s akutnom ozljedom bubrega i smrtnošću. Lokalno ili sistemsko otpuštanje i proizvodnja proupalnih citokina kao što su faktor nekroze tumora alfa (TNF-α), interleukin 2, 6 i 8 potiču nastanak sepse te sudjeluju u patogenezi septičkog šoka i akutne ozljede bubrega. Nastanak akutne ozljede bubrega je prediktor učestalije smrtnosti, ima značajno djelovanje na nastanak višeorganskog zatajenja te je povezan s produljenim boravkom u jedinicama intezivnog liječenja. Neke studije povezuju povećano odstranjivanje upalnih citokina u septičnih bolesnika s akutnom ozljedom bubrega s različitim metodama kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja. Postoji tek nekoliko studija koje su ispitivale utjecaj različitih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja, posebno CVVH i CVVHDF u preživljenju septičnih bolesnika s akutnom ozljedom bubrega. Uzevši u obzir povezanost sepse i akutne ozljede bubrega, povećanu količinu cirkulirajućih citokina koji dovode do nastanka septičkog šoka te povećane smrtnosti u tih bolesnika, opći cilj ove studije je odrediti utjecaj različitih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja na odstranjivanje upalnih citokina, oporavak bubrežne funkcije i ukupno preživljenje. S obzirom da ne postoje objavljeni podaci o mogućim razlikama između anuričnih/oliguričnih i ne-oliguričnih bolesnika s akutnom ozljedom bubrega u sepsi specifičan cilj ovog istraživanja je procijeniti kada započeti kontinuirano nadomjesno bubrežno liječenje, procijeniti satnu diurezu kao dodatan marker u procjeni bubrežne funkcije i ukupne smrtnosti. Kako bismo testirali sve ciljeve ove studije plan je pratiti klinički tijek bolesnika tijekom hospitalizacije te ukupno preživljenje u periodu od godine dana.

 

CILJ I SVRHA ISTRAŽIVANJA

Primarni cilj ovog prospektivnog, neintervencijskog i otvorenog ispitivanja je istražiti kratko i dugodjelujuće učinke različitih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja na odstranjivanje upalnih citokina, oporavak bubrežne funkcije i ukupno preživljenje. Sekundarni cilj je analizirati djelovanje pojedinih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja te povezanost satne diureze s odstranjivanjem upalnih citokina, oporavkom bubrežne funkcije i preživljenjem. Istovremeno analizirati i povezanost preživljenja s ostalim čimbenicima povećane smrtnosti u septičnih bolesnika s akutnom ozljedom bubrega.

Akutno srčano zatajenje je povezano sa visokim mortalitetom i učestalim brojem hospitalizacija. Pridruženo bubrežno zatajenje je dodatan neovisan faktor rizika za smrtnost u tih bolesnika. Udruženo zatajenje srca i bubrega se naziva kardiorenalni sindrom koji inače dijelimo na pet podtipova ovisno o primarnoj zahvaćenosti srca ili bubrega. U bolesnika sa srčanim zatajenjem i razvijenim kardiorenalnim sindromom ne postoje podaci o utjecaju različitih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja na preživljenje. Kod kroničnih oblika srčanog zatajenja, raznih oblika kardiomiopatija (hipertrofijska, dilatativna, ishemijska, restriktivna), postoji porast cirkulirajućih citokina (TNF alfa, IL-6). Ovi proinflamatorni medijatori su odgovorni za progresiju disfunkcije lijevog ventrikla i lošiju prognozu. Kontinuirane metode nadomjesnog bubrežnog liječenja, posebno kontinuirana veno-venska hemofiltracija (CVVH) može modificirati upalni odgovor ne-specifičnim vantjelesnim odstranjenjem cirkulirajućih citokina te posljedično poboljšati funkciju srca. Odstranjenje depresora miokarda kao što su citokini može dovesti do poboljšanja funkcije miokarda. Bolji ishod liječenja metodom CVVH je povezan s ranijim započinjanjem i agresivnijim postupkom dijalize.

Podaci o utjecaju citokina te njihovo odstranjivanje metodama kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja na ukupno preživljenje i pridruženo bubrežno zatajenje u oblicima srčanog zatajenja ovisno o očuvanoj sistoličkoj funkciji (HfpEF), reduciranoj sistoličkoj funkciji (HFrEF) te srednje teškoj sistoličkoj disfunkciji (HFmrEF) u dostupnoj literaturi ne postoje.

Uzevši u obzir povezanost srčanog zatajenja i akutnog bubrežnog oštećenja te povećanu

količinu cirkulirajućih citokina koji dovode do pogoršanja funkcije srca u kardiomiopatijama, opći cilj ove studije je odrediti utjecaj različitih metoda kontinuiranog nadomjesnog bubrežnog liječenja na odstranjivanje upalnih citokina, oporavak bubrežne I srčane funkcije i ukupno preživljenje. S obzirom da ne postoje objavljeni podaci o mogućim razlikama između anuričnih/oliguričnih i ne-oliguričnih bolesnika s akutnim oštećenjem bubrega i srčanim zatajenjem specifičan cilj ovog istraživanja je procijeniti kada započeti kontinuirano nadomjesno bubrežno liječenje, procijeniti satnu diurezu kao dodatan marker u procjeni bubrežne funkcije i ukupne smrtnosti.